Drie kleine sterretjes

De leuke man die we gevraagd hebben of hij onze donor wil zijn, heeft tijd nodig. En ook zijn vrouw heeft tijd nodig, om deze vraag goed te laten bezinken. Iets wat ik goed begrijp: wij hebben erover nagedacht of we eicellen wilden doneren in ruil voor sperma. Dat is inmiddels al bijna 3 jaar geleden, en ik ben er nog steeds niet uit of ik dat zou kunnen. Of ik het aandurf om de kans te hebben dat er over 16 jaar ineens een tiener op de stoep staat, die zegt dat hij/zij mijn kind is. Natuurlijk is het een beetje anders als je voor bekenden doneert, maar toch, het blijft dat er straks misschien een kind van je rondloopt op deze aardbol. Het is en blijft een keuze voor het leven.

Deze tijd geeft ruimte om het afgelopen jaar te laten bezinken. Een jaar van maandelijks proberen om zwanger te worden. En ook het jaar van drie keer zwanger zijn. Bij onze allereerste poging was het namelijk al raak: ik was direct zwanger. Helaas mocht het niet zo zijn: ik kreeg al snel een miskraam. Ook later in het jaar was ik nog twee keer zwanger. En ook die keren ging het al na korte tijd mis. En dat brengt ineens heel veel leegte. Hoe pril het ook was: het leven was daar. Drie piepkleine wezentjes. En zelfs al heb ik die kindjes nooit echt kunnen leren kennen en bij me gehad, toch is het een heel gemis. Ik huil om de leegte, ik mis wat ik niet gehad heb. En die kleine sterretjes blijven mijn kindjes: ze waren mijn wens, onze wens. En zo hebben we ze ook genoemd: Kíván, Ønske en Soov, driemaal een wens…

De ethiek van de papa-keuze

Dat is nogal een ethisch vraagstuk. Hoe kies je een papa voor je kind, en wat verwacht je dan van die papa?

Onze Scandinavische donor moesten we kiezen op basis van hele basale kenmerken: haarkleur, oogkleur, lengte en gewicht, opleiding en/of beroep. Gek genoeg doen deze kenmerken er nog toe ook: je wilt niet dat je kind mogelijk meer lijkt op de buurman dan op je eigen partner. Daarnaast kan je ook ‘keuzes’ maken op medisch gebied. In Denemarken zijn alle potentiële donoren die drager zijn van een veelvoorkomende erfelijke ziekte al geweigerd aan de deur. Dus daar gaat weer een stukje natuurlijke selectie: iets waar wij bewust voor kozen. En dan komt er nog de vraag hoe medisch je het wilt maken: op welke manier moet het sperma bewerkt zijn? Wil je het ontdooien en met een spuitje inbrengen? Of moet het gebruikt worden voor IUI of IVF? Want dan moet het sperma ook nog speciaal ‘gewassen’ worden.

Inmiddels hebben wij besloten dat het traject met onze Scandinavische donor hier stopt. Gek, om de band met de donor die je niet kent te beëindigen. Er was geen chemie, einde relatie?! Bizar omdat de relatie zo eenzijdig was, en de donor er nooit weet van zal hebben. De beëindiging is dan ook een hele zakelijke transactie: de rietjes met sperma gaan terug in de grote opslag, het label met onze naam gaat eraf, en het komt weer ‘te koop’ in de webshop.

Toch was de keuze voor een papa zonder direct een naam, gezicht, en zonder extra familie ergens wel een makkelijke keus. Want als je kiest voor een donor die je wel kent, komt er een heleboel bij. Is dat eerlijk voor een kind?

Dat is wat we nu aan het onderzoeken zijn. Samen met twee hele lieve vrienden, een man en een vrouw, die samen al twee kindjes hebben. Zouden wij dat kunnen? Zouden zij dat kunnen? Als twee afzonderlijke gezinnen, die toch een deel van de genen delen? Als een grote familie met kinderen met allemaal dezelfde papa? Met in eerste instantie drie volwassenen die een biologisch kind hebben en een vierde die ‘alleen maar’ duomoeder en peettante is? En is dat wel zo belangrijk? Als halfbroertjes en/of -zusjes die niet in hetzelfde huis wonen, met ieder eigen ouders, maar toch heel nauw verwant? En wat wordt dan de rol van ieder van ons in dit geheel? Hoe zou dit zijn voor het kindje? Veel om over na te denken en veel te bepraten…

Heroverwegen

Als je zwanger wilt worden van een donor moet je heel veel keuzes maken. En voor iedereen zijn die keuzes weer anders, ik heb tot nu toe nog niemand ontmoet die dezelfde overwegingen had als die wij hadden. En toch, nu een jaar later moeten we die keuzes weer heroverwegen.

Toen we vorig jaar onze mama-wens wilden proberen te vervullen, hebben we veel gelezen. De eerste keus waar we voor stonden was: vragen we iemand die we kennen als donor (de zogenaamde ‘bekende’ donor) of gaan we voor een onbekende donor? En als we kiezen voor een onbekende donor: willen we dan dat het kind de mogelijkheid heeft om op een bepaalde leeftijd de biologische vader te kunnen opzoeken?

Onze overweging was heel duidelijk: we willen niet meer dan 2 ouders in het leven van ons kind, wij zijn de mama’s en we willen niet een actief betrokken derde. Tegelijk vonden we dat, als het even mogelijk is, elk kind het recht heeft om te weten waar het vandaan komt, dus we wilden ook niet een volledig anonieme donor. Voor ons was de juiste keus om te zoeken naar een donor van wie het kind de gegevens op zou kunnen vragen als het 16 of 18 jaar oud wordt (dit is afhankelijk van het land waar je donor vandaan komt). En we vonden die donor ook. We wisten dat het met deze donor niet mogelijk zou zijn om eventueel een IUI- of IVF-traject in te gaan, maar ach, ‘zover is het nog lang niet’, dachten we.

Inmiddels een jaar later blijkt dat toch wat naïef. Ik voel steeds meer de druk dat het via inseminatie (‘de natuurlijke weg’, zoals dat heet in de medische wereld) moet lukken, en spanning is niet een factor die de kans op zwangerschap vergroot.

Daarnaast hebben we een prachtig jongetje ontmoet, 7 jaar oud. Zoontje van twee lieve mama’s, die zwanger zijn geworden van een volledig anonieme donor, omdat er voor hen geen andere keus was. Maar dit mooie jochie heeft al vanaf het moment dat hij kan praten behoefte aan informatie over zijn papa. Hij wil weten waar hij vandaan komt. En dit zal hij nooit kunnen weten. Ook dit zette ons weer opnieuw aan het denken.

Dus nu hebben we even een pauze ingelast. Even geen poging, even ruimte om weer goed te voelen welke kant we op moeten. Toch een bekende donor in onze omgeving vragen? Hoe pakken we dat aan? Of een andere onbekende donor?

Wachten…

Vandaag heb ik mijn ovulatie. Al sinds augustus vorig jaar is dat een belangrijke dag. Gisteravond hebben we geïnsemineerd, en dus bestaat er de kans dat ik volgens officiële de telling al twee weken zwanger ben.

Insemineren… Dat was wel even wennen. Wij hebben gekozen voor thuisinseminatie, ondanks dat we niet een bekende donor hebben. Dat kan in Nederland niet zomaar.

Even terug naar het begin. Vorig jaar zomer ontstond dus onze wens voor een kindje. Dat was heel mooi, en ineens wilden we ook graag meteen beginnen. We kwamen in een academisch ziekenhuis terecht waar we een lang en prettig gesprek hadden over onze mogelijkheden. Daaruit kwamen verschillende overwegingen. De eerste was dat we allebei graag zwanger zouden willen worden. Niet tegelijk, maar we zouden wel allebei graag een kind dragen. Het liefst ook van dezelfde donor. In het ziekenhuis waar wij waren kon dat niet gegarandeerd worden: omdat er in Nederland maar weinig donors beschikbaar zijn kan je geen ‘reservering’ maken. Een tweede overweging was dat de wachttijd meer dan een jaar zou zijn. Voor ons eerste kindje. Maar ook voor een eventuele tweede… Daar kan je zelf dus weinig aan sturen. Ook moest de inseminatie dan in het ziekenhuis gebeuren, wat we wel erg klinisch vinden. En wat voor ons ook belangrijk was, was of er gescreend kon worden op een erfelijke ziekte die in een van onze families voorkomt. Het ziekenhuis wilde dit niet, en daarmee was het verhaal voor ons af.

Gelukkig kregen we een goed advies mee: neem eens een kijkje in Denemarken. Daar heb je een grote internationale spermabank die ook verkoopt aan particulieren in het buitenland. Die screenen wel op erfelijke ziekten. En zo werd sperma dus ineens handelswaar.

We kwamen terecht Cryos International: een spermabank in Denemarken. We gingen wel even op zoek naar de rare verhalen die er de rondte gingen, dit bleek over een andere spermabank in Denemarken te gaan. Op de website konden we veel info vinden, maar we vonden het toch een gek idee dat we dit zomaar via internet zouden kopen. En wordt het dan thuisbezorgd ofzo? We hadden veel vragen die we per mail stelden. Elke keer kregen we heel vlot en compleet antwoord.

Na de verschillende opties nog eens afgewogen te hebben besloten we inderdaad een donor te gaan ‘kiezen’. Daarover vertellen we later meer.

Nu is het dus weer afwachten, de twee langste weken van de maand…

 

De wens

Er is een stam in Afrika waar de geboortedatum van een kindje niet de dag is dat het geboren wordt, maar de dag dat het kind ontstaat in de moeders gedachte. De wens. Een mooie gedachte vind ik dat. Dat een kind al bestaat nog voor het verwekt is. De moeder voelt in haar lijf dat ze graag een kind zou dragen, en dat is het moment dat het kindje in gedachten er al is. Wie probeert zwanger te worden begrijpt het gevoel: die wens laat zich met geen mogelijkheid meer aan de kant zetten.

Toen ik mijn vrouw ontmoette hadden we allebei geen idee hoe ons leven eruit zou gaan zien. Ik had nog helemaal geen plaatje van de toekomst, leven in het nu ging (en gaat) me prima af. Maar een ding wisten we allebei heel zeker: we hadden allebei een kinderwens. Toen met de tijd onze relatie serieuzer werd, we gingen samenwonen, en we trouwplannen maakten was daar nog altijd het idee dat we ‘straks’ graag een kindje zouden willen. Nadat we getrouwd waren gingen we serieus op zoek naar mogelijkheden. Vorig jaar zomer werd ons kindje geboren: de algemene kinderwens werd de wens naar óns kindje.

Maar hoe doe je dat eigenlijk, een kindje krijgen als je allebei vrouw bent? Wat komt daar bij kijken? Welke dilemma’s kom je tegen? Wat zijn juist de mooie kanten? Is het wel zo anders dan wanneer een man en een vrouw een kindje samen krijgen? Wat ons opviel in onze vragen en onze zoektocht, is dat we weinig persoonlijke verhalen konden vinden. We konden uiteindelijk best veel informatie vinden, maar erg versnipperd en verspreid.

Met onze blog Dubbelmama hebben we niet de intentie om alle antwoorden te geven. Het is een verslag van onze zoektocht waar we je graag in meenemen. We hebben besloten dit anoniem te doen, om juist zo open mogelijk te kunnen schrijven. Om hopelijk ook taboes te kunnen doorbreken. En het blijft ook vooral ons verhaal met af en toe een knipoog. Voel je vrij om af en toe langs te komen, om ons te volgen of om een bericht achter te laten!