Als je zwanger wilt worden van een donor moet je heel veel keuzes maken. En voor iedereen zijn die keuzes weer anders, ik heb tot nu toe nog niemand ontmoet die dezelfde overwegingen had als die wij hadden. En toch, nu een jaar later moeten we die keuzes weer heroverwegen.
Toen we vorig jaar onze mama-wens wilden proberen te vervullen, hebben we veel gelezen. De eerste keus waar we voor stonden was: vragen we iemand die we kennen als donor (de zogenaamde ‘bekende’ donor) of gaan we voor een onbekende donor? En als we kiezen voor een onbekende donor: willen we dan dat het kind de mogelijkheid heeft om op een bepaalde leeftijd de biologische vader te kunnen opzoeken?
Onze overweging was heel duidelijk: we willen niet meer dan 2 ouders in het leven van ons kind, wij zijn de mama’s en we willen niet een actief betrokken derde. Tegelijk vonden we dat, als het even mogelijk is, elk kind het recht heeft om te weten waar het vandaan komt, dus we wilden ook niet een volledig anonieme donor. Voor ons was de juiste keus om te zoeken naar een donor van wie het kind de gegevens op zou kunnen vragen als het 16 of 18 jaar oud wordt (dit is afhankelijk van het land waar je donor vandaan komt). En we vonden die donor ook. We wisten dat het met deze donor niet mogelijk zou zijn om eventueel een IUI- of IVF-traject in te gaan, maar ach, ‘zover is het nog lang niet’, dachten we.
Inmiddels een jaar later blijkt dat toch wat naïef. Ik voel steeds meer de druk dat het via inseminatie (‘de natuurlijke weg’, zoals dat heet in de medische wereld) moet lukken, en spanning is niet een factor die de kans op zwangerschap vergroot.
Daarnaast hebben we een prachtig jongetje ontmoet, 7 jaar oud. Zoontje van twee lieve mama’s, die zwanger zijn geworden van een volledig anonieme donor, omdat er voor hen geen andere keus was. Maar dit mooie jochie heeft al vanaf het moment dat hij kan praten behoefte aan informatie over zijn papa. Hij wil weten waar hij vandaan komt. En dit zal hij nooit kunnen weten. Ook dit zette ons weer opnieuw aan het denken.
Dus nu hebben we even een pauze ingelast. Even geen poging, even ruimte om weer goed te voelen welke kant we op moeten. Toch een bekende donor in onze omgeving vragen? Hoe pakken we dat aan? Of een andere onbekende donor?
Dubbelmama 