De leuke man die we gevraagd hebben of hij onze donor wil zijn, heeft tijd nodig. En ook zijn vrouw heeft tijd nodig, om deze vraag goed te laten bezinken. Iets wat ik goed begrijp: wij hebben erover nagedacht of we eicellen wilden doneren in ruil voor sperma. Dat is inmiddels al bijna 3 jaar geleden, en ik ben er nog steeds niet uit of ik dat zou kunnen. Of ik het aandurf om de kans te hebben dat er over 16 jaar ineens een tiener op de stoep staat, die zegt dat hij/zij mijn kind is. Natuurlijk is het een beetje anders als je voor bekenden doneert, maar toch, het blijft dat er straks misschien een kind van je rondloopt op deze aardbol. Het is en blijft een keuze voor het leven.
Deze tijd geeft ruimte om het afgelopen jaar te laten bezinken. Een jaar van maandelijks proberen om zwanger te worden. En ook het jaar van drie keer zwanger zijn. Bij onze allereerste poging was het namelijk al raak: ik was direct zwanger. Helaas mocht het niet zo zijn: ik kreeg al snel een miskraam. Ook later in het jaar was ik nog twee keer zwanger. En ook die keren ging het al na korte tijd mis. En dat brengt ineens heel veel leegte. Hoe pril het ook was: het leven was daar. Drie piepkleine wezentjes. En zelfs al heb ik die kindjes nooit echt kunnen leren kennen en bij me gehad, toch is het een heel gemis. Ik huil om de leegte, ik mis wat ik niet gehad heb. En die kleine sterretjes blijven mijn kindjes: ze waren mijn wens, onze wens. En zo hebben we ze ook genoemd: Kíván, Ønske en Soov, driemaal een wens…
Dubbelmama 